Czas powstania kościoła nie jest dokładnie znany. Prawdopodobnie budowę podjęto zaraz po lokacji miasta w połowie XIII wieku, pierwsza wzmianka z 1326 r. mówi o plebanie Jordanie. Przez Wschowę przebiegał szlak św. Jakuba. Zgodnie ze średniowiecznym, powszechnie panującym zwyczajem farę zlokalizowano na skraju ówczesnego miasta w pobliżu fortyfikacji. Fara wschowska jest budowlą orientowaną, nad całością dominuje, od zachodu, potężna wieża (68 m.), której zakończenie budowy upamiętnia tablica fundacyjna z herbem miasta i datą 1580. Zwieńczona jest barokowym hełmem.
Na zewnątrz u dołu wieży widoczny jest tajemniczy symbol muszli kojarzony z Drogą św. Jakuba.
Wielkim dobrodziejem w odbudowie rodzinnego miasta , po pożarze w 1529 roku, stał się kanonik wrocławski i nyski, archidiakon głogowski, proboszcz raciborski, doktor obojga praw Matthaeus Lamprecht (1477-1552). W 1720 roku, w okresie baroku, autorem projektu odbudowy budowli był architekt włoski Pompeo Ferrari, który należał do tutejszego cechu kamieniarzy, murarzy i architektów. Odbudowa kościoła katolickiego rozpoczęła się w 1720 r., w 1724 r. położono główne sklepienie (mistrza Siegmund Seidorn), a w 1726 roku mistrz Caspar Frantz zamontował gałkę i blaszaną chorągiewkę z herbem miasta i datą „1726” na wieży. We wnętrzu sieciowe sklepienie, nad prezbiterium ( 1552 r.) oraz barokowy wystrój i wyposażenie. W ołtarzu głównym obraz „Wniebowzięcia NMP” i medalion z wizerunkiem św. Stanisława Biskupa. Sześć ołtarzy bocznych z XVIII wieku: Opatrzności Bożej, św. Ignacego Loyoli, Aniołów Stróży, NMP, św. Krzyża oraz pierwotnie św. Jana Nepomucena (obecnie Matki Boskiej Ostrobramskiej).
Tu odbył się ślub króla Kazimierza Wielkiego z Jadwigą księżniczką żagańska(1365r.).
We wschodniej elewacji znajduje się zamurowana królewska brama, wejście królów: August II i August III.
W latach 1777-1787 proboszczem był Józef Rogaliński, autor pierwszego podręcznika do fizyki w języku polskim.
W dniu 9 XI 1793 konsekrowano tu Ignacego Raczyńskiego późniejszego arcybiskupa gnieźnieńskiego.
