Duży napływ emigrantów ze Śląska – szczególnie po 1626 roku – szukających w Królestwie Polskim schronienia, spowodował urbanistyczny rozwój Wschowy. Od 1633 r. starosta wschowski Hieronim Radomicki (zm. 1652) rozpoczął prawną organizację Nowej Wschowy, na północ od Przedmieścia Polskiego. Czytelnym śladem po tej lokacji jest Plac Kosynierów (dawny rynek) wraz z przyległymi ulicami. Tu do 1938 r. znajdowała się synagoga (nr 6 ). Pierwszą synagogę wybudowano ok. 1772 r. Obiekt spłonął w pożarze miasta w 1801 r. Odbudowany w latach 1806-1809 poddany został gruntownej renowacji w 1854 r. Nową synagogę wzniesiono w 1885 r. Podczas Nocy Kryształowej, 10 listopada 1938 r., świątynia została podpalona przez członków miejscowych bojówek SA i zburzona. Obiektu nie odbudowano (ul. Kopernika). Jej pożar bardzo szczegółowo opisuje wspomniana już wcześniej pisarka Leonie Ossowski w swojej książce „Wilcze Jagody”. Była ona uczennicą szkoły, której budynek sąsiadował z budynkiem synagogi. Synagoga płonęła na oczach uczniów i mieszkańców ówczesnej Wschowy. Zachowało się również nagranie z wizyty Leonie Ossowski we Wschowie w 2009 roku. Podczas spotkania z mieszkańcami bardzo szczegółowo wspomina ona to wydarzeniu.
